سرزمین آریا (۱)

سرزمینِ  کوروش  و  نوشین روان  و  آریا     *   مهدِ  شیران   و دلیران  است و بس نام    آشنا

رودِ  جیحون  و سمر قند و بخارای  کهن    *   مُلکِ خوارزم و به گرجستان ،  همه شورو  نوا

هم به شهر  ِ بلخ و مرو  و کابل از ایران نشان   *   هم زگنجه،   نخجوان و  ایرَوان ؛ آید  ندا

ره  به  آذر بایجان  ، رود  ِ ارس  گر بِسپُری     *   نامِ  ایران  بشنوی از خاک  و آب  و  هم  هوا

سوی  دریای  جنوب  و هم   شمال ار  بُگذری   *   جلوه ها بینی  فریبنده ،  پر افسون ، دلربا

بیستون و داریوش و تاقِ  بستان خوش بود   * چون  ز کرمانِ شهان   آید  نسیمِ    جان    فَزا

تاق ِ خسرو  بُد شکوهِ  شهرِ زیبا تیسپون  * هفت   شهر عشق   بوده    این   مداین ، مرحبا

تخت جمشیدِ  کهن ، دروازه ی  علم  و  هنر   * این  شکوهِ  پارسی   تاج    ِ سر ِ  ایرانِ  ما

در  خراسان و نگین  قدسِ  فرزندِ    رسول     *  صد هزاران جان و دل سرگشته ی کوی  رضا

چون به  بازارِ اراک  و هر  سَرایش   بگذری    * تازه گردد جان و دل از این همه ذوق و صفا

هرچه انعامی سُراید،چون توان  وصفش  بگفت  *  جاودان   باشی  وطن!  سرزنده  از لطف خدا